ساعت خاتم کاری یکی از قدیمی ترین اختراعات بشر است که نیاز به اندازه گیری فواصل زمانی کوتاهتر از واحدهای طبیعی مانند روز، ماه قمری و سال را برآورده می کند.
دستگاه هایی که بر روی چندین فرآیند فیزیکی کار می کنند در طول هزاره ها مورد استفاده قرار گرفته اند.
برخی از پیشینیان ساعت مدرن ممکن است به عنوان «ساعت‌هایی» در نظر گرفته شوند که بر اساس حرکت در طبیعت هستند.
ساعت آفتابی با نمایش موقعیت سایه بر روی یک سطح صاف، زمان را نشان می‌دهد.
طیف وسیعی از تایمرهای مدت زمان وجود دارد که نمونه معروف آن ساعت شنی است.
ساعت‌های آبی، همراه با ساعت‌های آفتابی، احتمالاً قدیمی‌ترین ابزار اندازه‌گیری زمان هستند.
پیشرفت بزرگی با اختراع دور از لبه رخ داد، که اولین ساعت‌های مکانیکی را در حدود سال 1300 در اروپا ممکن کرد، که زمان را با زمان‌سنج‌های نوسانی مانند چرخ‌های تعادل نگه می‌داشتند.
به طور سنتی، در طالع بینی، اصطلاح ساعت برای ساعت ضربه گیر استفاده می شد، در حالی که ساعتی که ساعت ها را به طور شنیدنی برخورد نمی کرد، ساعت نامیده می شد.
این تمایز دیگر ایجاد نمی شود. معمولاً به ساعت‌ها و دیگر ساعت‌هایی که می‌توان روی خود حمل کرد، ساعت نمی‌گویند.
ساعت های فنری در قرن 15 ظاهر شدند. در طول قرون 15 و 16، ساعت سازی رونق گرفت.
پیشرفت بعدی در دقت پس از سال 1656 با اختراع ساعت آونگی توسط کریستیان هویگنس رخ داد.
یک محرک اصلی برای بهبود دقت و قابلیت اطمینان ساعت ها، اهمیت زمان دقیق برای ناوبری بود.
مکانیزم یک ساعت با یک سری چرخ دنده که توسط فنر یا وزنه ها به حرکت در می آیند، به عنوان ساعتی شناخته می شود.
این اصطلاح به طور گسترده برای مکانیزم مشابهی استفاده می شود که در یک ساعت استفاده نمی شود.
ساعت برقی در سال 1840 ثبت اختراع شد و ساعت های الکترونیکی در قرن بیستم معرفی شدند و با توسعه دستگاه های نیمه هادی کوچک با باتری کار می کنند.
عنصر زمان سنجی در هر ساعت مدرن یک نوسان ساز هارمونیک، یک جسم فیزیکی (رزوناتور) است که در یک فرکانس خاص ارتعاش یا نوسان می کند.
این جسم می‌تواند یک آونگ، یک چنگال تنظیم، یک کریستال کوارتز یا ارتعاش الکترون‌ها در اتم‌ها در حین انتشار امواج مایکروویو باشد.
